In augustus trad ik op in een verzorgingshuis in Wassenaar met mijn repertoire van operette en bekende Nederlandse liedjes. De ouderen in de zaal doen enthousiast mee of zitten intens genietend te luisteren. Dan valt mij een dame op die helemaal in zichzelf gekeerd met haar hoofd voorovergebogen in een rolstoel zit. Ze kijkt niet op of om, maar haar hoofd beweegt wel heel voorzichtig mee op het ritme van de muziek. Ze is zwaar dementerend. Ik voel dat ik naar haar toe moet gaan en zing het hele liedje, gehurkt voor haar, verder. Als het nummer afgelopen is en iedereen in applaus uitbarst, kijkt ze plotseling op. Met een volle hartelijke grijns op haar gezicht kijkt ze me recht in de ogen aan en knijpt in mijn handen. De verzorgers reageren vol verbazing: “zag ik dat goed? Lachte ze naar jou?”. Om vervolgens uit te leggen dat contact maken met deze mevrouw ook voor hen bijna niet meer mogelijk is. Dit was een bijzonder moment. Ik had door mijn muziek contact met haar gemaakt. Wat een dankbaar gevoel bekruipt mij nog steeds als ik hieraan terugdenk.